Dag 17. Van Konglor naar Pakse

Om half 6 ging vandaag de wekker. Snel in de kleren en richting het restaurant. Het is op dit vroege tijdstip zowaar mogelijk om aan te schuiven voor het ontbijt. We zitten nog maar net als de Tuktuk al voor de deur staat. Op ons verzoek gaat hij eerst verderop nog wat andere passagiers ophalen zodat wij ons bord nog even leeg kunnen eten. We gaan met deze tuktuk in gepland 4 uur naar Thakhek. Op deze zondag ochtend is dit transport middel gewild bij de toerist maar zeker ook bij locale mannen, vrouwen en kinderen. Al snel zat de laadbak overvol en moesten de overige mensen plaatsnemen op de treeplank achterop de wagen.
Na een uurtje moesten we nog even de “pitstraat” in om een achterband te vervangen. We mochten allemaal aan boord blijven, auto werd opgekrikt, wiel verwijderd en 15 minuten later konden we onze weg vervolgen met een nieuwe band.
Na een uur op het bankje weet je al niet meer hoe je moet zitten. Na twee uur is dit nog steeds zo maar dan nog iets erger. Je begrijpt hoe opgelucht we waren toen we na 4 uur en 40 minuten in Thakhek aan waren gekomen.
De bus naar Pakse, onze eindbestemming van vandaag was zojuist vertrokken. Dat gaf ons de gelegenheid on rustig een kom noodelsoep te verorberen. Hierna volgt namelijk nog een zeer lange busreis. We hebben er voor gekozen om deze lange reis in een dag te doen om zo iets meer tijd over te houden om te relaxen richting het einde van deze vakantie.
De bus waarmee we door gaan is er een van het kaliber erger dan erg. Bij het aan boord nam Silvia meer dan eens het woord “gatver!” in haar mond wat de waarheid niet ver ontliep. Een armoedige bus, met een nog veel armoediger interieur. Afgebroken armleuningen, losse en gescheurde stoelkussen, een airco die nagenoeg niet werkte en bovenal, alles was vies. In dit “walhalla” uit de jaren 60 hebben we dik 7 uur gebivakkeerd. Het landschap bestond voor het overgrote deel uit lege, dorre rijstvelden. Het ziet er in deze tijd van het jaar wat troosteloos uit. Regelmatig moet de bus vol in de ankers voor overstekende koeien, waterbuffels of honden. Onderweg zijn we nog een paar keer “overvallen” door de verkoopvrouwtjes. Omdat we tot nog toe in iedere bus om de twee uur een stop maakten hebben we niets bij ze gekocht. Dat bleek een foute beslissing want de laatste 4 uur hebben we niets meer te eten gehad. Een pak zelf meegebrachte koekjes stilde uiteindelijk de ergste trek.
Na deze martelgang volgde nog een 20 minuten in zo’n zelfde tuktuk als waar we deze ochtend mee zijn begonnen. Of deze identiek was weten we niet zeker, hij voelde in ieder geval precies hetzelfde..
We slapen vanavond in Chato hostel. Een hostel met vele stapelbedden en gelukkig ook een private room voor deze uitgehongerde en uitgeputte reizigers....
Ook de douche was na deze dag meer dan welkom.
De stad zelf stelt niet veel voor. Mogelijk ook omdat het zondag avond was. De meeste winkels waren dicht en we konden ook niet een leuke straat met restaurants en bars vinden. Ook het eten viel een beetje tegen. Waarschijnlijk omdat we teveel verwend zijn geweest in de afgelopen periode. Morgen naar Don Deb. Hoe? Dat zien we morgen wel weer.