Dag 20. Don Det naar Siem Raep

Dag 20.
Bij het ontbijt zaten we stilzwijgend een laatste keer te genieten van het prachtige uitzicht over de Mekong. Het mag hier met recht Liittle Eden genoemd worden. Na het ontbijt de resterende ca anderhalf miljoen kip gewisseld en om 8 uur stonden we met tientallen backpackers bij de “haven”, gereed voor de overtocht naar het vaste land. Uit onze boot moest eerst nog wat water gehoosd worden om te voorkomen dat we natte billen zouden krijgen. Waarschijnlijk een lekke boot want het heeft hier de afgelopen periode echt niet geregend.... In een half uurtje worden we stroomopwaarts naar het punt gebracht waar we maandag vandaan vertrokken. Op het water is het een grote bedrijvigheid. De bootjes met allerlei handelswaar varen af en aan.
Met een volgepakte minibus gaan we op pad naar de grens. In ons gezelschap vandaag ook één Utrechts meisje en twee Friese jongens. Bij de grens staat een man die verteld dat we hem 40 dollar moeten geven en dat hij de visums regelt en ervoor zorgt dat wij in de juiste bus terecht komen. Hij geeft je het gevoel dat je dit maar beter kunt doen. Het meisje uit Utrecht had zich goed ingelezen en adviseerde ons dit niet te doen. Ze had gelijk. We konden het makkelijk zelf regelen. Om het land uit te komen moesten we 2 dollar betalen. Daarna lopend over een paar honderd meter niemandsland naar Cambodja, hier een visumaanvraag ingevuld. De mannen, want vrouwen zijn hier aan de grens niet te vinden, blij gemaakt met 35 dollar, een pasfoto, een paar vingerafdrukken en we waren, eerder dan de mensen die het lieten regelen, in Cambodja. Vervolgens weer te voet, gewapend met paspoort met Visum en stempel naar de slagboom om nu echt het koninkrijk Cambodja binnen te treden.
Bij een restaurantje moesten we een uurtje wachten op het aansluitende vervoer. Van de gelegenheid gebruik gemaakt een bak noodles te verorberen want Siem Reap is nog ver weg. In de volgende minibus worden we onaangenaam verrast met een nieuwe passagier, gekleed als een soort monnik maar dan wel een westerling, die ietwat last had van een kleine odeur waarmee hij was omgeven. Of beter gezegd, de overige passagiers erg veel last hadden van deze “kleine” odeur. Het was echt te ranzig voor woorden. Wat meurde die vent. Het hele busje was vergeven. Iedereen had behoefte aan frisse lucht of een gasmasker. Het Nederlandse meisje had de eer naast hem te mogen zitten. Op een gegeven moment viel deze “zwerver” in slaap en ging al dromend heerlijk tegen haar aan hangen.... Gelukkig voor haar duurde deze rit maar weer kort. We werden namelijk na een uur bij het volgende restaurant gedropt. Hier hebben we weer anderhalf uur in de wacht gezeten. We zouden om 2 uur vertrekken maar dat werd natuurlijk half drie. Vervolgens kregen we nog op ons donder van een van de organisatoren dat wij al in de bus zaten zonder dat hij akkoord had gegeven. Philip heeft hem vervolgens maar eens in duidelijke woorden verteld wat hij er van vond... De man brabbelde nog iets dat hij teleurgesteld was in Philip maar daarna konden we alsnog op pad!
Waar we om 5 uur zouden aankomen werd dit, met al het lange wachten en drie keer wisselen van bus, uiteindelijk 7 uur. Aan de chauffeur heeft het niet gelegen. Die reed als een gek. Gelukkig wel heelhuids aangekomen in Siem Reap. Het geboekte hotel is super! Pages-Rooms hotel. Een klein hotel met zwembad dat heel sfeervol is ingericht. Een mooie laatste stop voordat we zondag weer naar huis vliegen. Siem Reap is een leuke, bedrijvige stad die het moet hebben van de 2.500.000 toeristen die Ankor Wat en de overige tempels jaarlijks komen bezoeken. We hebben gedineerd in een restaurant waarvan de winst wordt gebruikt om scholen te bouwen en leraren op te leiden. Lekker gegeten en nog voor een goed doel ook!
Daarna op zoek naar de Pubstreet. We verwachten uiteraard een straat met wat pubs. Wat we aantroffen was één groot feest. Twee straten die elkaar kruisen waar tegen het vallen van de avond alle actie te vinden is. Bar na bar, soms wel drie hoog boven elkaar. Voor ieder wat wils. Een kakofonie van muziek komt je van alle kanten tegemoet als je door de straat loopt. Na wat rond gelopen te hebben zijn we bij een Australisch stel aan tafel aangeschoven. De 1 dollar biertjes en de drie dollar cocktails smaakten prima. De verhalen van de Australiërs waren boeiend en de avond vloog weer veel te snel voorbij...