Dag 16. Van Stormsriver naar Knysna.

Om 8 uur melden we ons, klaar voor een nieuwe dag, bij de zeer vriendelijke gastheer. Samen met twee bedienden tovert hij een heerlijk ontbijt op tafel. Alle aandacht was voor ons want we bleken de enige gasten te zijn. Daarna wachtte het tuben. Naast de twee Duitsers en de Zweedse die we de avond ervoor al hadden leren kennen ging er ook een Afrikaans stel mee. Na een kleine briefing moesten we de wetsuites aantrekken, zwemvest omdoen en plaats nemen in de open bak van een pick-up truck. Na een rit van 20 minuten volgde een steile afdaling te voet, naar de rivier. We hadden geluk dat het de avond ervoor zoveel geregend had. De rivier was voldoende gevuld met water. Waar er de afgelopen periode nog wel eens een stuk gelopen moest worden, dat was vandaag echt niet nodig. Onderweg kwamen we de nodige stroomversnellingen tegen en al snel bleek dat blauwe plekken onvermijdbaar waren. Een dik uur lieten we ons door de stroming meevoeren. Onderweg genietend van de prachtige natuur. Wederom een hele mooie ervaring.
Bij terugkomst lag er een heerlijk worstenbroodje op ons te wachten. Vervolgens ons “nieuwe vrienden” gedag gezegd en vertrokken richting het nabij gelegen Tsitsikama National Park.
Hier hebben we een uur gewandeld van en naar het punt waar de Storms River in zee uitkomt. Na deze hike ons tegoed gedaan aan een heerlijk glas wijn en verse oesters voor Philip. Toen door naar de Bloukrans bridge, de hoogste brug ter wereld waar je vanaf kunt bungeejumpen. 216 meter hoog.. We hebben het de afgelopen vaak over gehad de sprong wel of niet te wagen. De mooiste optie lijkt ons om samen aan één elastiek de diepte in te duiken... Het laatste blijkt helaas niet mogelijk te zijn. Bij aankomst hebben we eerst de kat uit de boom gekeken of beter gezegd: de jumpers van de brug af zien springen. Sil hakte redelijk snel de knoop door en besluit niet te springen. Philip besluit na lang twijfelen de stoute schoenen aan de trekken en het toch te gaan doen. Wel één voorwaarde gesteld aan Sil; ze gaat mee naar het platvorm van waaraf gesprongen wordt. Voor Sil, die lijdt aan enige vorm van overspannenheid bij grote hoogtes, was dit ook al een hele grote opgave. De wandeling naar het platvorm gaat over een open rooster waarbij je continu de diepte in kan kijken. Echt geen pretje... Bij het lanceerplatform stond de muziek aan om de springers op te peppen en mogelijk ook om te verdoezelen hoe hard er werd gegild tijdens het springen. We zijn met een groep van 15 en Philip is pas als een van de laatste aan de beurt. Iets wat de zenuwen niet geheel ten goede komt. Wat wel weer mooi was, was het enthousiasme waarmee de mensen weer terugkwamen na hun sprong. Dat gaf de burger weer een beetje moed. De elastieken worden onder streng toeziend oog van Philip vast gemaakt aan zijn benen. En dan is het zover.... schoorvoetend naar de rand van het platvorm. De tenen moeten over de rand heen. De laatste 10 centimeter weigert het lijf te overbruggen. Gelukkig schoppen de begeleiders dusdanig tegen je hielen dat je centimeter voor centimeter die rand alsnog bereikt. Wat er vervolgens door je heen gaat is moeilijk te beschrijven. Elke vezel van je lichaam schreeuwt; DOE HET NIET!!! En dan spring je..... de adrenaline komt uit je oren en de vreugde is grenzeloos als na een vrije val van een seconde of 6 blijkt dat het elastiek zijn werk goed doet.
De rest van de dag was Philip een beetje hyper en de smile was niet meer van zijn gezicht af te slaan.
Het was inmiddels al wat later in de middag dus tijd om naar ons nieuwe onderkomen in Knysna te gaan. Het was nog een uurtje rijden.
Bij aankomst bleken we in het Beverly Hills van Knysna te zitten. Ook het paleis waar wij verbleven was in één woord prachtig. We kregen een enorme kamer waarbij het bed in het midden stond, de douche en het bad zich in de kamer bevonden en vanaf het grote balkon uitzicht hadden we uitzicht op het zwembad en een groot deel van de omgeving. En dat allemaal inclusief ontbijt voor maar vijf tientjes.
We zitten weer aan de kust dus er staat vanavond weer vis op het menu. Het eerste restaurant waar we neerstrijken blijkt niet over een drankvergunning te beschikken. We mochten wel eigen drank meenemen maar dat hadden we dan eerder moeten weten. Even verderop gelukkig wel een goed restaurant met alles erop en eraan. Hier wederom een heerlijk diner mogen genieten.
Morgen gaan we het laatste stuk van de tuinroute rijden.